Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

''Ο Γενάρης, ο ζημιάρης''



Καλημέρα, καλημέρα,


Τελευταία ανάρτηση  στην εκπνοή του Γενάρη. Άντε να τον ξεπροβοδήσουμε να πάει στο καλό, γιατί το τελευταίο δεκαήμερο πολλά μας τα 'κανε.
Ζημιάρικα νέα έφταναν από παντού! Μακρύς ο κατάλογος!
Χάλασε το τιμόνι του αυτοκινήτου της αδελφής μου.
Η οθόνη του υπολογιστή της άλλης αδελφής χρήζει επισκευής.
Έπεσε ο καθρέπτης και έσπασε την τηλεόραση μιας ξαδέλφης(double score!!!).
Συνεχίζω....Χάλασε το καλοριφέρ της μαμάς μου, κάηκε η μητρική του υπολογιστή ενός φίλου, πάνω που ετοίμαζε μία σπουδαία εργασία...
Βραχυκύκλωσε το πιστόλι σιλικόνης κι έσπασε το κοντάρι της ηλεκτρικής σκούπας(double score!!!).
(Φτουου!!! Δεν έπιασε το φλουρί που έτυχα την Πρωτοχρονιά...)
-''Εκεί να πηγαίνει το κακό'', λέει η μαμά μου..
-''Να θυμιατίζεται κάθε εβδομάδα'', λέει η 80φεύγα γιαγιά μου..
Το φαινόμενο της γκαντεμιάς είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις και το διαπίστωνα κάθε φορά που έβλεπα ειδήσεις.
Τι συνέβη; Γύρισε κάποιος πλανήτης τούμπα και μας κυβερνά η ατυχία; Η σελήνη είχε τα νεύρα της;
Ή όλα αυτά συμβαίνουν λόγω του γενικότερου κλίματος που είναι βουτηγμένο στην αρνητική ενέργεια;
Κάτι να κάνουμε να ΞΟΡΚΙΣΟΥΜΕ το κακό!!! Μια προσευχή,  μια λιτανεία, μια γιόγκα να καθαρίσει το κάρμα...Ότι έχει πρόχειρο ο καθένας...
Δε λέω... υπήρξαν και καλές στιγμές, ήρεμες και δημιουργικές...βοήθησαν και οι αλκυονίδες..






Ευτυχώς που μέσα στην αναστάτωση υπάρχουν φωτεινά διαλείμματα!!
31 Ιανουαρίου σήμερα...Ζημιάρη Γενάρη έχε γεια!!! Σ'αποχαιρετώ...
Άντε να παίρνουν άλλη σειρά.. Έρχεται ο Φλεβάρης!( Καλά..τώρα τα πιάσαμε τα λεφτά μας!) Αυτός κι αν είναι μες την ανασφάλεια. Ποτέ δε ξεπέρασε το κουτσό του πόδι και την καμπούρα του!!
Αλλά εγώ τον αγαπώ και ας είναι κυκλοθυμικός και κακομούτσουνος. Τον αγαπώ γιατί στην καρδιά του Φλεβάρη, γεννήθηκε η κόρη μου και όσο και αν Φλεβίζει, καλοκαίρι μυρίζει...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑ 'ΧΟΥΜΕ!!

Υγ.Κι άλλο κακό να μη μας βρει...!!

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

''Ευχαριστώ''

Καλημέρα, Καλημέρα,
Τα θερμά σας σχόλια και η αποδοχή του blog με γέμισαν χαρά. Ένιωσα να ανοίγουν αγκαλιές και μου δόθηκε η ευκαιρία να περιηγηθώ σε blogs και να σας γνωρίσω καλύτερα.
Είμαι σίγουρη πως στην πορεία θα ''τα λέμε'' συχνά.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για το καλωσόρισμα και τις ευχές σας...

Ταξιδιαρικά μαξιλάρια γέμισαν τις μέρες μου...



Έφυγαν για Αθήνα, Τρίκαλα και Θεσσαλονίκη...
Εύχομαι να τα χαρούν...












Σας στέλνω τις καλημέρες μου και τις ευχές μου...
''Αννιώ''

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

''Τα χαρούμενα μαξιλάρια μου''



Αγαπώ να δουλεύω με τα χέρια μου. Από πολύ μικρή πειραματιζόμουν με διάφορα υλικά και είχα μία τάση, να δημιουργώ αλλά και να μεταμορφώνω τ' αντικείμενα γύρω μου.

Σ' ένα μακρύ, αυτοδίδακτο, υπέροχα δημιουργικό ταξίδι, ασχολήθηκα με χαρτί, ακρυλλικά, κολάζ, ύφασμα, υλικά και θησαυρούς της φύσης...
Τα λάτρεψα όλα, το καθένα ξεχωριστά- και επιμένω μέχρι σήμερα να μαθαίνω τα μυστικά τους-...
Ότι έφτιαχνα το χάριζα και έβαζα επάνω του μικρά κομμάτια της ψυχής μου και ταξίδευε... ταξίδευε... και ήμουν τόσο χαρούμενη.

Η έμπνευση απογειώθηκε όταν έφερα στον κόσμο την κόρη μου. Ένα μικρό πλάσμα που μου χάρισε μία πελώρια κινητήρια δύναμη. Κατάφερε να με γεμίσει ιδέες που στροβιλίζονταν στο μυαλό μου και με οδηγούσαν σε καινούρια δημιουργικά μονοπάτια.
Τα χέρια μου δούλευαν ασταμάτητα και στόλιζα τα πάντα γύρω της με χρώματα, κορδέλες, χάντρες και κοχύλια...γιατί απλά ήθελα να της χαρίσω όλο τον κόσμο, να τον ακουμπήσω πλάι στην κούνια της μαζί με τις προσευχές μου...

Λίγο αργότερα έπιασαν οι καταιγίδες της ζωής, αυτές που σε μουσκεύουν ως το κόκκαλο και δε βρίσκεις ένα ξέφωτο για να λιάσεις το πανωφόρι σου...Τότε λούφαξα, τα χέρια αρνούνταν να δουλέψουν και περίμενα να κοπάσει το κακό, να σταματήσει ο άνεμος που λυσσομανούσε...
Πιάστηκα από το γέλιο της μικρής μου- ίδιο με ηλιαχτίδα- πήρα δύναμη και πήγα κόντρα στον καιρό και στη θλίψη.

Απέκτησα ένα πάγκο εργασίας και σιγά σιγά τα χέρια άρχισαν να υπακούουν, να ράβουν, να ψαλιδίζουν, να στολίζουν και ιδέες γεννήθηκαν ξανά, έτσι μαγικά, σα να κατοικούσαν πάντα μέσα μου...

Τα μαξιλάρια μου άρχισαν να ταξιδεύουν και όλα ήταν όπως πριν, χρωματιστά.., χαρούμενα..
Συγγενείς και φίλοι, μου έδιναν παραγγελίες και βρέθηκα με δεύτερη δουλειά και μόνιμο αντίπαλο το χρόνο που δίνω μάχες μαζί του και συνήθως τον κερδίζω!

Τα χαρούμενα μαξιλάρια μου, τ' αφιερώνω σ' εκείνη, τη μικρή καταφερτζού, τη μικρή μου, που μ' ένα γέλιο- ίδιο με ηλιαχτίδα- με παρέσυρε σε αμέτρητες λιακάδες, μου 'μαθε να βγάζω τη γλώσσα στους ανέμους και να πλατσουρίζω στα νερά της βροχής!


Υ.Γ. ¨Ενα απέραντο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, στον Κωνσταντίνο, που είναι  ο γεννήτορας αυτού του blog.