Για μέρες περπατούσα τα πρωινά ψάχνοντας το μαγικό χαρτί:
ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ 2ΔΩΜ.-Σ/ΚΟΥΖ-WC-ΑΠΟΘΗΚΗ...Η απογοήτευση είχε βολευτεί για τα καλά στο στομάχι μου ,γνέθοντας ένα μεγάλο κουβάρι. Η αγωνία μου πήρε άλλη μορφή κι άλλες διαστάσεις όταν ο πατέρας μου νοσηλεύτηκε. Τότε όλα έγιναν πιο μικρά ...κι ασήμαντα.
Η καθημερινότητα αποδιοργανώθηκε γεμίζοντας εικόνες από σωληνάκια, βελόνες και έντονη μυρωδιά νοσοκομείου. Κάπου εκεί ήρθε μουσαφίρισσα η ανησυχία και θρονιάστηκε, κάνοντας τη σκέψη να γυρίζει, εκεί, ξανά και ξανά στους λευκούς θαλάμους. Την ακολούθησε η θλίψη που σε στροβιλίζει σε μια σκοτεινή δίνη με απίστευτο βάθος...σε ρουφάει, σε κυριεύει, και δε σ΄αφήνει μέχρι να παραιτηθείς. Πώς να ξεφύγεις? ΄Εχει πελώρια δύναμη...
Κλείδωσα. Λούφαξα.
- Μαμά, πότε θα τελειώσεις το μανιταρόσπιτο? Είναι λυπημένο που δεν το ράβεις...
(΄Ενα μανιταρόσπιτο έστεκε μισοραμένο για μέρες στον πάγκο μου...)
- Δεν έχω κέφι, παιδί μου...
Λειτουργούσα ίσα ν΄ανταπεξέλθω στις καθημερινές υποχρεώσεις...΄Επειτα βάλθηκα να "ξεκαθαρίζω" ντουλάπες και συρτάρια...χάρισα, πέταξα, ανακύκλωσα με σκοπό να απασχολώ τα χέρια που αρνούνταν να πιάσουν βελόνες και ψαλίδια. Με σκοπό να ναρκώνω το μυαλό που στριφογυρνούσε σε σκοτεινές σκέψεις...Κι οι μέρες κυλούσαν γεμάτες αγωνία περιμένοντας τα μελλούμενα από εξετάσεις, μικροσκόπια και θερμόμετρα. Κι οι νύχτες ήταν βουτηγμένες σ΄ όνειρα κάνοντας τα βλέφαρα ν΄ανοίγουν πολύ πριν κουδουνίσει το ξυπνητήρι...
- ΄Ελα μαμά, πάμε μια βόλτα κοίτα πόσο ωραίο καιρό έχει...(Απομεσήμερο της περασμένης Κυριακής, είχε γαντζώσει τα χέρια της στα δικά μου και με κοιτούσε ικετευτικά...)
Βγήκαμε, δεν ήθελα να της χαλάσω το χατήρι. Τόσες μέρες προσπαθούσα να της κρύψω τη θλίψη μου. Μιλούσα χαμηλόφωνα στο τηλέφωνο και φορούσα χαμόγελα και αδιάφορο ύφος στις ερωτήσεις της. Δεν ήθελα να τη φορτώσω με λεπτομέρειες για την κατάσταση του παππού της...Μα πως να κρυφτείς από τα παιδιά...Οι κεραίες τους πιάνουν τα συναισθήματα στον αέρα. Αποκωδικοποιούν εκφράσεις και βλέμματα. Αναγνωρίζουν και μεταφράζουν τον ήχο της φωνής και τις κινήσεις του σώματος. ΄Εχουν κορυφαίο ένστικτο...είναι μικροί θεοί ανάμεσά μας...΄Ετσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!
Η βόλτα μας ήταν μεγάλη, περπατήσαμε πολύ κι άνοιξαν τα παράθυρα για να΄ρθει η άνοιξη μέσα μας.
Χάρηκα μαζί της, παρασύρθηκα στη λιακάδα του Απρίλη...Περπατούσαμε και χαζεύαμε το πράσινο χαλί της γης, τ΄αγριολούλουδα, τις πεταλούδες και τις παπαρούνες... Ενθουσιάστηκε όταν μας βρήκε το δειλινό και σταθήκαμε ακίνητες να ακούσουμε τ΄αηδόνια που΄χαν ξεκινήσει το τραγούδι τους...
Λίγο πριν επιστρέψουμε στο σπίτι, είδαμε έναν γκιώνη κι ανακαλύψαμε την φωλιά του που΄ταν στην κουφάλα μιας γέρικης καρυδιάς! ΄Ηταν μια υπέροχη βόλτα, φωτεινή, χρωματιστή, μυρωδάτη...
Λίγο αργότερα της έφτιαξα κρέπες , που τόσο της αρέσουν ενώ εκείνη ήταν στο δωμάτιο της και ζωγράφιζε...
- Στη χαρίζω τη ζωγραφιά μου, είναι " Ο δρόμος για το κάστρο της ευτυχίας" μου είπε...
Πήρα τη ζωγραφιά της στα χέρια μου που΄χε ξεκάθαρα τα ίχνη της βόλτας μας. Στην αρχή του δρόμου στέκαμε μαζί, εγώ κι εκείνη χαμογελαστές, ενώ γύρω μας είχε δέντρα, φωλιές πουλιών και λουλούδια. ΄Επειτα ο δρόμος συνέχιζε γυμνός με στροφές χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις. ΄Αγνωστος δρόμος, αδιάβατος, που οδηγούσε στο "κάστρο της ευτυχίας" με την ταμπέλα "Σας περιμένω" !!
Πόση σοφία μπορεί να κρύβουν τα παιδιά γνωρίζοντας πως ο δρόμος της ζωής , που΄χει προορισμό την ευτυχία , έχει στροφές?
Πόση χαρά μπορεί να νιώθουν στην αφετηρία του, βιώνοντας μόνο το παρόν?
Πόση καρτερικότητα μπορεί να δείξουν, μπροστά στο άγνωστο?
Βούρκωσα, η ζωγραφιά της μ΄έβαλε σε σκέψεις. ΄Οταν αποκοιμήθηκε, έμεινα να την αποκρυπτογραφώ και να την κοιτάζω...
Την επομένη, αφού την άφησα στο σχολείο βρήκα τη δύναμη να πιάσω τη βελόνα μου. Αποτέλειωσα το μανιταρόσπιτο και το χάρισα στο Ευάκι μου, τη γειτόνισσα μου, αυτή τη μελωμένη ύπαρξη με τη μελωδική φωνή, που θα μου λείψει πολύ...
Δυο μέρες μετά έστειλα μερικά χειροποίητα μπρελόκ για το φιλοζωικό bazaar της SAPT.HELLAS στην Κυψέλη...
Αυτές τις μέρες, φτιάχνω πασχαλινές λαμπάδες και μαξιλάρια για νονούς, νονές και όχι μόνο...
Το΄ξερα από καιρό, αλλά για άλλη μια φορά διαπίστωσα πως αυτή μικρή καταφερτζού είναι η κινητήρια δύναμή μου. Μ΄έχει "σώσει" κι άλλες φορές , χωρίς να το γνωρίζει...
Το΄ξερα πως οι κατασκευές είναι η διαφυγή μου ...
Το΄ξερα πως αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να νικώ την θλίψη...
Τα σχόλια σας στην προηγούμενη ανάρτηση με συγκίνησαν ιδιαίτερα.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για όλες τις ευχές σας...
Σας ευχαριστώ και σας στέλνω μια πελώρια αγκαλιά κι ένα φιλί.
Αννιώ
Υγ. Εξακολουθώ να ελπίζω και να προσμένω καλά νέα...γενικώς!