Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

30 Nοέμβρη. Του Αγίου Ανδρέα, που αντρεύει το κρύο και κάνει το χνώτο να αχνίζει...

Η θερμοκρασία, ρίχνει τα ζάρια και φέρνει ασσόδυο.

Στης εποχής την παρτίδα,  δεν "παίζουν" οι εξάρες.





΄Ενας ξεφτισμένος ήλιος βρίσκεται  στον ουρανό και παλεύει να μας  ζεστάνει...

΄Ωρες μετά, νικάει  την πάχνη κι όχι το κρύο...






Τα  λιγοστά  φύλλα ψυχορραγούν  στα κλαδιά  των δέντρων  και με  μια ανάσα

του  βοριά, πέφτουν  απελπισμένα στη γη.

Το φθινόπωρο  φτιάχνει  βαλίτσες,  βολεύεται σ΄ενα βαγόνι  και φεύγει...

Αφήνει  χώρο, στον πρώτο γιο του χειμώνα.





Αύριο  ξημερώνει  Δεκέμβρης,  που΄χει το  παράνομα "Γιορτάρης",

που φέρνει χιόνι και τον φωνάζουν "Ασπρομηνά".

Τι κι αν μας κάνει να τουρτουρίζουμε, να ξοδεύουμε χαρτομάντηλα...

και να καταπίνουμε σιροπάκι για το βήχα;

Θα τον υποδεχτούμε όπως του πρέπει..

΄Ετσι γιορτινός και λαμπερός που είναι, πως να του αντισταθείς;




Θα ανοίξουμε τις κούτες κι  όλο έκπληξη, θα θυμηθούμε τα αλλοτινά στολίδια...

Θα βρεις το τριγωνάκι σου και θα  τραγουδάς τα κάλαντα...

Θα φορέσεις τον σκούφο του ΄Αι-Βασίλη και  Χο - Χο - Χο! θα χοροπηδάς όλο χαρά...

Θα θυμηθείς τον Σεβαστιανό Μπισμπικούκη, τα ξωτικά, τον Φον Κουραμπιέ,

τον Κόμη Μελομακαρόνη και θα τρέξεις να τους ανταμώσεις ξανά...






Θα στήσω το δέντρο και θα ανοίξω τα κλαδιά του να ξεμουδιάσουν..

Θα΄ρθεις να βάλεις το πρώτο στολίδι και θα ακούμε το ηχοπαραμύθι,

 με τους καλικάντζαρους πάνω στις άσπρες χήνες...

Ναι, εκείνο με την βελούδινη φωνή του "Παραμυθά",

και τις λατρεμένες μελωδίες του Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα...

Σιγομουρμουρίζω τους στίχους από την "Αγέλαστη πολιτεία",

 στο σημείο που  οι καλικάντζαροι φτιάχνουν το μαγικό βοτάνι τους

  κι ανυπομονώ να ξημερώσει...


                                                        Φέγγαρο-φέγγαρο-φέγγαρο-σκόνη
                                                     μερμηγκοβότανο και δεντρολιβανιά
                                                  την παίρνουνε και κάνουνε μαντζούνα
                                                      και ύστερα τη βάζουνε να βράζει..
                                                              Δεκαοχτώ μερόνυχτα 
                                                                  σε σιγανή φωτιά...

                                                         Νύχι αρκούδας και δόντι καρχαρία
                                                 φούντα απ΄της γοργόνας τα πράσινα μαλλιά
                                                   τα παίρνουνε και κάνουνε μαντζούνα
                                                       και ύστερα τη βάζουνε να βράζει...
                                                              Δεκαοχτώ μερόνυχτα
                                                                  σε σιγανή φωτιά...






                                                                                             Καλό μήνα!
                                                                                                Αννιώ
                                       

υγ. Με δυο "κλικ" είσαι στο παραμύθι.






Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Μεγάλα όνειρα...μικρές μέρες!

 Η μέρα έχει λιγοστέψει...
΄Εχει τόσο λίγες ώρες, φως...
 Αδύναμο, ασθενικό γκρι φως και δακρυσμένους ουρανούς.
 Μέρες μικρές.   Νύχτες μεγάλες.

 Πως τα μοίρασε έτσι ο "Χρόνος", μου λες ;
 Γιατί δε στάθηκε γενναιόδωρος στις μέρες μας;
 Τι ήταν, να μας χαρίσει λίγα "τικ-τακ" παραπάνω...
 Γιατί να΄φτιαξε νύχτες μεγάλες, μου λες;

 ΄Ισως...
 ΄Ισως, για να κάνουμε μεγάλα όνειρα τις νύχτες...σαν τους ερωτευμένους.
  Να κάνουμε μεγάλα όνειρα και να ευχόμαστε, να χωρέσουν  στις μέρες μας...
  Θα προφτάσουμε;
  Δεν ξέρω,...ας προσπαθήσουμε.




   Αν θέλεις, μωβ Χριστούγεννα κοριτσάκι...
   πρέπει να βάλεις ένα χεράκι και σαν άλλο ξωτικό"σπιτίσιο"...να γίνεις  βοηθός!
  -Πως να βοηθήσω; ρωτάς..
  -Θα κόβεις κορδέλες και χαρτιά...θ΄απλώσεις glitter...θα κολλάς... θα βρίσκεις κουμπιά...
    κι  αστεράκια...
  -Πω πω! Είναι τόσα πολλά...Θα προλάβουμε;
  -Δεν ξέρω,...ας προσπαθήσουμε.























  -Μαμά, κουράστηκα... Να συνεχίσουμε άλλη μέρα;
  -Δεν μας φτάνουν οι μέρες...Είναι μικρές και λίγες...34 και σήμερα!
   Εγώ θα συνεχίσω...εσύ ξεκουράσου κοριτσάκι.
   Ξεκουράσου μικρό μου, άξιο ξωτικό..



                                                                                     Φιλιά από μωβ και glitter...
                                                                                                 "Αννιώ"



      **Η ανάρτηση, αφιερωμένη στη γλυκιά οικοδέσποινα του Stars and icicles !

      **H κάρτα με τα μπλε αστέρια είναι  για τη συλλογή σου, Δελφινάκι !


      * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

"Ο Νοέμβρης φόρεσε γαλότσες"

...Εδώ που τα λέμε, είχε ξεχαστεί...
"Σεργιάνιζε με τη ζακέτα του Σεπτέμβρη ριγμένη στους ώμους και σκόρπιζε ήλιους.
΄Ηλιους αληθινούς, που το ψέμα δεν το΄χαν βάλει στο στόμα τους.




΄Εβγαζε από τις τσέπες του μέρες φωτεινές  και τις καρφίτσωνε στο καλεντάρι...







Σαν κάτι να τον είχε ξελογιάσει και παρίστανε τον Σεπτέμβρη...
΄Ισως τα ξεφωνητά  των παιδιών, που  "χόρταιναν"  παιχνίδι στις γειτονιές...
΄Ισως οι ευχές των ανθρώπων για "καλοσύνες", να΄φτασαν στ΄αυτιά του...




΄Ετσι, γελαστός κι ανέμελος,  χωρίς σκούφο στο κεφάλι του, χωρίς ξύλα στο τζάκι του, πήγαινε  εκδρομές και τριγυρνούσε με τα παιδιά σε πάρκα και πλατείες...






΄Ωσπου ένα πρωινό βαρέθηκε...Κι είπε να γυρίσει στις συνήθειες τις παλιές...
΄Ανοιξε την ντουλάπα και διάλεξε το πανωφόρι το ζεστό...
... και πριν βγει απ΄το σπίτι, φόρεσε γαλότσες.


΄Ενιωσε καλά, σαν ν΄αντάμωνε ένα παλιό φίλο...τον εαυτό του.
Ψαχούλεψε τις τσέπες του κι έστειλε χούφτες μαύρα σύννεφα κι ανέμους και βροχή...



΄Ετσι τα "κατάφερε"  ο Νοέμβρης, ο Μεσοσπορίτης, ο Σκιγιάτης, ο Λιομαζωχτής...
Κι έγιναν πάλι οι μέρες του μικρές κι οι νύχτες του μεγάλες..."





                                                                               ...Μην ξεχάσεις την ομπρέλα σου!
                                                                                                   " Αννιώ "

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

"Σου τα' χω... μαζεμένα!"

Μια τενοντίτιδα στο δεξί (#/@^#) με ταλαιπώρησε και με κράτησε για λίγο μακριά από
κατασκευές και χειροτεχνίες. Ο πόνος οξύς, με συγκεκριμένο "εστιακό βάθος" (ανάμεσα σε αντίχειρα-δείκτη)  σε σημείο που να μην μπορώ να καλέσω αριθμό τηλεφώνου, να κλικάρω, να πληκτρολογήσω, να γράψω...(ΧΑ! εδώ σε θέλω...μια εντελώς άχρηστη γραμματέας, στη θέση της γραμματέως, βεβαίως-βεβαίως!)
Ούτε λόγος,  για άδεια από τη δουλειά...ΟΥΤΕ να το συζητάς... ΚΑΙΓΟΜΑΣΤΕ!!

Δεν υπήρχε άλλη λύση λοιπόν...Μπανταρίστηκε με σφιχτό επίδεσμο, και με τη σύσταση "χρειάζεται ξεκούραση, πάρε και μερικά παυσίπονα", έπρεπε να συνεχίσω, να -δουλεύω-φροντίζω-λειτουργώ- με το αριστερό!! (Τζίζους!)

Για λίγες μέρες λοιπόν, το αριστερό μου χέρι, στάθηκε χρήσιμο σε όλες τις απαραίτητες καθημερινές κινήσεις,  πράγμα που εκτίμησα ιδιαιτέρως, μιας που είμαι δεξιόχειρας, ανέκαθεν!
Με το αριστερό λουζόμουν, χτενιζόμουν, κούμπωνα, ανέβαζα φερμουάρ,  μαγείρευα, σιδέρωνα(!), κλείδωνα την πόρτα...μακρύς κατάλογος.
΄Ηταν οι μέρες που είπα..."ΤΩΡΑ μου ΄τυχε γ@μ0τ# ?"
΄Ηταν οι μέρες που είπα.."Δεν θα γίνει ποτέ καλά..χειροτερεύει."
΄Ηταν οι μέρες που είπα..."Θα κρατήσει πολύ αυτό το αστείο? Βαρέθηκα!"
΄Ηταν οι μέρες που το παιδί γεμάτο αγωνία με ρωτούσε "Μαμά, πονάει πολύ?"...κι έστρωνε το κρεβάτι μου, έπλενε τα πιάτα - είχα σπάσει ήδη μια εξάδα, δύο ποτήρια κι ένα τασάκι-,  άπλωνε τα ρούχα -είχα αφήσει να πέσουν στο κενό μια ντουζίνα μανταλάκια και δύο ζευγάρια κάλτσες- και σκούπιζε με την ηλεκτρική, τυλίγοντας όλο χάρη το σπιράλ γύρω της!!

΄Ηταν εκείνες οι μέρες που τα ψαλίδια, οι βελόνες, οι καρφίτσες και  οι κουβαρίστρες...το γλέντησαν με ατέλειωτες ξάπλες και ραχάτι...μόνο ναργιλέ που δε ζήτησαν!!


                                            ΄Οταν άρχισα να νιώθω λίγο καλύτερα...

                                                 Έπρεπε να τρέξω, να προλάβω
                                                 παραγγελίες που είχαν μαζευτεί, 
                                                 και με υπομονή περίμεναν, 
                                                 να γιάνει .... το δεξί!

  Γι΄αυτό σου λέω.....
"Σου τα΄χω.... μαζεμένα!"












Σε χαιρετώ...και σου στέλνω ένα φιλί!
**Αννιώ**