Οι ψίθυροι αγωνίας, φορούσαν τα καλά τους εκείνη τη μέρα.
΄Ηταν καθαροί, καλοχτενισμένοι κι είχαν βολευτεί στις δερμάτινες πολυθρόνες της
αίθουσας αναμονής, στη μαιευτική κλινική.
Κυριακή, 8 Φεβρουαρίου και το μεγάλο ρολόι στον τοίχο, έδειχνε 12 το μεσημέρι.
Στις χούφτες των χεριών μας φώλιαζαν προσευχές και τα δάχτυλα μπλέκονταν αμήχανα..
Κάπου-κάπου νευρικά γέλια ξέσπαγαν, ίσα για να κρατάει τα μπόσικα το μυαλό.
Κι οι ώρες περνούσαν...
Καρδιοχτύπι κι άσκοποι βηματισμοί σε κύκλους...
Κι οι ψίθυροι εκεί!
Να΄χουν ανοίξει μια σακούλα πασατέμπο και να το διασκεδάζουν...
΄Εξω, ο καιρός άστατος. Λες, κι είχε βάλει για ρούχο τους λογισμούς μας...
Ο παγωμένος αέρας, ράπιζε τα πρόσωπα που έβγαιναν για ανάσες νικοτίνης.
Κι οι ώρες περνούσαν... Κι οι ψίθυροι εκεί...
΄Ωσπου, νύχτωσε.
Η αναμονή, αβάσταχτα βαριά, είχε πλακώσει το στέρνο μας.
Οι αναστεναγμοί μας, λύτρωναν για λίγο την κομμένη ανάσα.
Τα υγρά βλέμματα, στρέφονταν στο ρολόι του τοίχου...
Κι οι ψίθυροι εκεί... Να χαχανίζουν και να΄χουν γεμίσει το πάτωμα με τσόφλια!
Το ρολόι στον τοίχο έδειχνε 9 το βράδυ, όταν η μπεμπούλα πήρε τις πρώτες της ανάσες.
Σφιχτές αγκαλιές, βουρκωμένα φιλιά κι ευχές την καλωσόριζαν στον κόσμο μας.
Το ρολόι στον τοίχο έδειχνε 9 το βράδυ όταν οι ψίθυροι αγωνίας, σηκώθηκαν από τις
θέσεις τους, άνοιξαν την πόρτα της κλινικής και βγήκαν έξω.
΄Εφυγαν μακρυά και χάθηκαν, παρέα με κάτι άγνωστες ξεμαλλιασμένες νιφάδες...
Καλώς ήρθες μπεμπούλα!
"Αννιώ"